Pierścienie Newtona
Płasko-wypukła cienka soczewka leży zakrzywioną powierzchnią na płaskim kawałku szkła. Między nimi jest cienka warstewka powietrza o grubości zerowej w punkcie styku i stopniowo zwiększającej się wraz z oddalaniem się od tego punktu. Z góry pada monochromatyczne światło.
Światło odbijające się od górnej i dolnej powierzchni cienkiej błony interferuje, prowadząc do powstania pierścieni, które widzimy po lewej (widok z góry). Po prawej mamy widok z boku. Należy zauważyć, że grubość cienkiej warstwy nie jest pokazana w takiej samej skali jak długości odbijanych fal - te fale pokazują interferencję konstruktywną lub destruktywną, w zależności od grubości cienkiej warstwy.
Użyj suwaków, aby zmienić długość fali (jak to wpływa na położenie pierścieni?) i punkt, w którym rozważamy interferencję.
Notka historyczna - pierścienie Newtona zostały przeanalizowane przez Izaaka Newtona, który był zwolennikiem korpuskularnej teorii światła. Zjawisko powstawania pierścieni Newtona wskazuje jednak na falową naturę światła.
Ta praca autorstwa Andrew Duffy jest dostępna na licencji CC BY-SA 4.0.
Źródło.